De kegelbanen in ons Kegelcentrum worden bijna dagelijks gebruikt door kegelaars; wekelijks worden ze schoongemaakt (door Gerard Schrader en Harry Kelderman) en een aantal keren per jaar worden ze gevlakt (door Henk Heijting).
Al deze activiteiten zorgen ervoor dat er een zekere mate van slijtage optreedt. Toch is dit niet de oorzaak van de noodzaak voor het vervangen van banen C en D. In kunststof zitten weekmakers die het kunststof is zekere "soepelheid" geven, met het verstrijken van de tijd wordt het kunststof echter steeds harder. En hoe harder het kunststof wordt, hoe moeilijker het wordt om de banen te vlakken: bij het schaven van het kunststof wordt er normaliter een flinterdun laagje afgehaald, maar als het kunststof te hard wordt dit steeds meer poederachtig.
De banen C en D zijn in december 2017 al een keer vervangen toen we twee banen uit het Kegelcentrum Roermond konden overnemen. Onlangs kwam Henk Heijting met de mededeling dat we twee banen gratis konden ophalen in verband met het beëindigen van het kegelcentrum “Het Noorden” in Aalten. Dit aanbod konden we, mede hetgeen hierboven is aangegeven, niet laten lopen en deze banen liggen dankzij de Technische Commissie inmiddels dan ook in ons Kegelcentrum.
Het vervangen van banen was een grote klus en duurde twee weken. Bert Groeliker, Carel Sas, Frans Tankink, Gerard Schrader, Gerard Pelgrom, Henk Heijting en Jaap Ostermeijer zijn hier heel druk mee geweest: mannen, bedankt. Om aan te geven wat er zoal bij kwam kijken de onderstaande fotoreportage.
Ontmanteling.
De oude constructie was een railsysteem waarop de kunststof baandelen vastgeklemd zaten.
In de oude constructie was nog ruimte voor geluidsisolatie en is zichtbaar hoe de baandelen te koppelen waren.De oude banen worden nog opgehaald door een baanhouder die daar belangstelling voor heeft.
Benodigde materialen.
De nieuwe constructie is heel anders: er is een houten onderlaag die - zoals links zichtbaar is - met beugels op de ondergrond wordt bevestigd.De baandelen worden vervolgens op deze onderlaag vastgeklemd.
Dit zijn de klemmen waarmee de baandelen aan de onderlaag worden bevestigd: heel veel stuks en ook nog in diverse afmetingen. Dit is puzzelen op niveau!Daar waar nodig werd het oorspronkelijk materiaal gebruikt: pasvorm gaat boven een beetje roest.
De knie van Carel Sas belemmert hem, maar hij was alle dagen aanwezig. Als een ware magazijnmeester zorgde hij voor de benodigde materialen, en daar waar nodig werden deze aangevuld uit zijn eigen voorraad.
Catering.
Bert Groeliker waakte over de gezondheid van de leden van de Technische Commissie en verzorgde de catering. Hier is hij bezig met de lunch: een broodje worst. Ook had hij de beschikking over lekkernijen (voor bij de koffie of thee) die zo nu werden afgegeven door belangstellende skd'ers.
Proefopstelling.
Ervaringen uit het verleden leiden ertoe zorgvuldig een proefopstelling te maken om te zien of aan de technische reglementen wordt voldaan.Overleg tussen Henk, Gerard, Frans en Gerard: t.o.v. de banen A en B lijkt er een paar centimeter verschil te zijn. Meermaals nameten levert op dat alle banen precies aan de maat zijn, maar dat de machines van C en D banen iets dichter bij de achtermuur staan. Jaap Ostermeijer werkt intussen onverstoorbaar door.
Aanpassingen.
De onderste plank laat zien hoe de beugels voor bevestiging aan de ondergrond vast horen te zitten. Bij de proefopstelling blijkt echter dat op deze wijze de hoogte van de baan boven de maximum toegestane hoogte van 6 centimeter komt. De oplossing is het infrezen van geultjes waar de beugels invallen. Bedenk hierbij dat een baan ongeveer 22 meter lang is: dit is veel freeswerk.
Frans Tankink en Jaap Ostermeijer zijn meer dan een dag bezig geweest met frezen van de gleuven in de onderplanken. Een nauwkeurig werkje waarvoor eerst een sjabloon werd gemaakt.Garard Pelgrom kon vervolgens de beugels netjes verzonken in de onderplank bevestigen. De bouten waren nu natuurlijk te lang en moesten worden afgeslepen, maar liefst drie per beugel.
Montage.
In principe lijkt de montage redelijk eenvoudig: bevestig de beugels op de ondergrond, schroef de onderplanken hierop vast en klem vervolgens de baandelen hierop vast ...
... maar daarvoor moeten per beugel - op de juiste plaats - vier gaatjes geboord worden (in twee stappen); per baan zijn dat er ongeveer 180! Gerard's handen schudden na afloop zo hard, dat de koffie uit het kopje klotste.
Als de onderlaag vast zit kunnen de kunststof baandelen worden geplaatst. Het kopstuk waarin de kegels opgesteld worden is niet vervangen, maar de nieuwe baan moet voor aansluiting precies pas gemaakt worden (en daar is nogal wat gereedschap voor nodig).De baandelen schuiven in elkaar.
De baandelen moeten in de lengterichting ook uitgelijnd worden: een uiterst secuur werkje dat Henk wel is toevertrouwd.
Frans is hier bezig met het vastschroeven van de klemmen waarmee de baandelen verbonden zijn met de onderlaag.Dit is dan het resultaat. De kantlatten liggen al klaar.
Eén van de laatste stappen is het plaatsen van de kantlatten, en ja ook deze worden geschroefd! Je moet er toch niet aan denken dat er geen elektrische schroeverdraaiers waren.Natuurlijk nog wel een klein manco: de kantlatten zijn net iets te hoog. Hierdoor wordt het gooien van een poedel onmogelijk en daarom toch maar een beetje van de kantlat afgeschaafd.
Vlakken van de banen.
Uiteindelijk moet een baan nog gevlakt worden. Stap 1 is daarbij het zoveel mogelijk waterpas stellen van de baan, waarbij het baandeel per 30 centimeter middels stelbouten iets hoger of lager wordt gezet.Stap 2 is het schaven van de baan zodat deze in de breedte de juiste holling krijgt (dit wordt gecontroleerd met een mal) en ook in de lengte richting vlak is (dit wordt gecontroleerd met een "lange rij").
Hier het materiaal van een vlakker: de héél nauwkeurige waterpas, een bak met flinterdun schaafsel en de schaaf; rechts de mal en het stelmateriaal ... en een kussen voor de knieën mag natuurlijk niet ontbreken.Stap 3 is het schuren van de baan, want het moet er natuurlijk wel mooi uit zien.
Resultaat.
Wat rest is overal stof, maar dankzij Rikie Sas en Corry Schrader verdwijnt ook dit weer.
Een paar proefballen moeten uitwijzen of al het harde werken het gewenste resultaat heeft opgeleverd: de banen lopen zeer goed, zonder veel lawaai.
Hoewel aan het einde van het hele vervangingstraject nauwelijks te zien is dat er andere banen liggen, geeft deze reportage weer hoeveel werk er is verzet.
